Home Sweet Home
Door: jacquelinedebrouwer
Blijf op de hoogte en volg Jacqueline
19 Februari 2012 | Portugal, Carvalhal
Ik ben alweer ruim twee weken hier waarvan een week echt älleen". Samen met Ronald heb ik een heerlijke week gehad. We hebben veel gezien, met de auto weggeweest en ook heerlijk veel geandeld. Het is hier ook prachtig om te wandelen. We hebben onze vrienden in Santiago do Cacém en Deixa do Resto bezocht. Deze lieve mensen hebben we vorig jaar juni tijdens onze vakantie in Portugal leren kennen, contact gehouden en zo krijgen we steeds meer plekjes hier waar we vrienden hebben. Ronald heeft me steeds de weg naar Torres Vedras, de stad hier vlakbij laten zien en hoe ik daar via vele wegen binnen kom. Nu tuf ik dus zo overal heen. Ja en dan komt de dag dat Ronald echt terug gaat. Vrijdagavond gaf hij mij de map met al de persoonlijke wensen en lieve succes wensen van familie en vrienden. Dat was een hele emotionele ervaring. Ik heb een droom die ik ga verwezelijken en natuurlijk heb ik daar duizendmaal over gesproken met super veel enthousiasme. Wanneer je dit dan in handen krijgt, besef je pas echt dat je het gaat doen en hoeveel mensen je steunen. Ik zeg altijd wel: Het leven is een feet, je mag alleen zelf je slingers ophangen. En deze map heeft aan dielinger wel een heel bijzondere wimpel gehangen. Ik wil jullie dan ook allemaal enorm bedanken voor dit liefdevolle gebaar en deze waardevolle map.
Het gevolg was wel, na het lezen van alle lieve woorden,ik geen oog dicht deed. Zaterdag had ik best een pittige dag, veel tranen, van geluk en verdriet. Het lag allemaal dicht bij elkaar.Ik heb na een voorlopig laatste zoen hem om 18.00 afgezet op Lisboa Aeroporto. Ja en toen begon mijn reis, droom alleen echt.
Ik werd 's morgens wakker met een ongelovig vredig gevoel. Het voelde echt heerlijk.Ondanks dat ik wakker had gelegen, voelde ik me uitgerust. Het besef dat ik hier echt ben gebleven daalde neer. Altijd na een vakantie wanneer we weer richting vliegveld gingen en ik wist dat ik Portugal weer ging verlaten, voelde ik me onrustig en verdrietig. Nu was ik hier en mag ik blijven, hoef nergens heen. Home sweet home.
In de afgelopen week heb ik veel mensen ontmoet. ik ga dagelijks naar het plaatselijke buurthuis voor een kopje sterke koffie. Hier komen veel vrouwen en mannen bij elkaar, socialiseren. En dat doe ik dus ook. Ik luister naar de verhalen, steek er af en toe een woord van op en probeer te antwoorden wanneer ze me wat vragen. Ze vinden et prachtig dat ik hun dorp zo prettig vind. Af en toe ga ik met opa Ribeiro naar oma en dan spelen we een potje of tien domino. Geen gewone domino, ik kocht domino met afbeeldingen van fruit. Oma kan zo oefenen de juiste woorden bij het juiste fruit uit te spreken en ik leer de verschillende soorten fruit. Zo ben ik een beetje bezig met de dagbesteding van oma. We hebben het al met z’n vieren gespeeld, opa, oma een medebewoonster en ik. In het verpleegtehuis is er minder tijd voor activiteiten met de ouderen of ze zijn dat niet gewend. Er worden wel dagjes uit georganiseerd en ik ben er ook een accordeonist tegen gekomen. Verder zitten de mensen veel op een stoel te slapen, tv te kijken en iedere middag wordt de rozenkrans gebeden. Daar hebben opa en oma niets mee en dus gaan we nu een spelletje spelen.
Mijn dagprogramma begint al vorm te krijgen. Ik werk niet en eerlijk gezegd bevalt me dat tot nu toe prima. Zo denk je in oktober dat het in orde is en vervolgens heb je dan toch de taalbarrière. En ik begrijp dat ook wel. Werk en taal zijn best ingewikkelde dingen. Ik kan me inschrijven bij het arbeidsbureau en dan een baan zoeken, ook zou ik hier een Portugese cursus kunnen volgen. Maar zoals het nu gaat, voelt het prima aan. Ik kom rustig in het ritme van de Portugees en begin me te onthaasten. In het begin dacht ik, ik wil werken nu en mijn dagen wil ik gevuld hebben, gepland, structuur. Iets in me zei me dat ik dat helemaal niet wilde. Eerst de taal rustig eigen maken en deze maand gebruiken om te oriënteren. Wel inschrijven en verder niets. En dan de dingen op zijn beloop laten en zien wat zich aandient.
En dat is wat ik doe ik volg de stem in mij. Wandel veel, begeef me onder de mensen, tuinier af en toe, studeer, lees en mediteer iedere dag en langzaam aan komt er rust in me, inzicht en wordt mijn hoofd steeds leger, ruimte maken voor nieuwe dingen. Echt lekker.
Toen ik werd uitgenodigd om carnaval te komen vieren, heb ik kleding gekocht, Hollands outfit en ben gisterenavond naar het feest gegaan. Kom je daar ben je van ons clubje vrouwen bijna de enige die zich heeft verkleed. Werd toch echt aangekondigd op de aanplakbiljetten en gezegd door de mensen hier; verkleed. Afijn ik was gelukkig niet de enige dus en ach wie kent me nou. Ze vonden me outfit geweldig en ik heb me kostelijk vermaakt. Een select groepje danst de hele tijd, waaronder ik, een aantal danst zo af en toe en het grote publieksaantal staat vanaf de kant toe te kijken. Heel bijzonder. Het was een grote zaal met dj, discolampen, serpentine en confetti, maar geen drank???? Binnen. Alleen voor aan de bar kon je drank kopen en daar opdrinken. Later zag ik een paar mannen een klein flesje bier drinken terwijl ze dansten. Vrouwen heb ik niets zien drinken. En ja om de prijs hoef je het niet te laten, 0.30 euro voor een behoorlijk glas wijn, je zou er best dronken van kunnen worden. Nee ik heb het netjes bij één wijntje gehouden. Het feest begon om 22.00 uur en om 00.30 u was ik weer thuis met de volgende afspraak, maandagmiddag carnaval vieren in Torres Vedras. Dat is dus morgen en ik ben benieuwd.
Vandaag ga ik eens naar het strand en naar de zee kijken. Het is net als iedere dag tot nog toe stralend weer en zonovergoten met temperaturen ronde de twintig graden in de zon en uit de wind. Die kan nog wel eens fris/koud aanvoelen. Ik zet me er toe om af en toe binnen te blijven want ik heb de neiging steeds in de zon te gaan zitten met het idee dat het morgen weer bewolkt is en het er van mag nemen. Hier is dat dus anders, gewoon normaal, mooi weer nu en morgen en dus gewoon je werk doen. Ze vinden wel dat ik een lekker kleurtje heb en het val mij op dat de vrouwen hier erg wit/grauw zien. Er zit ook niemand eens lekker buiten, altijd binnen bezig met weet ik wat.
Nou lieve lezers, een heel verhaal, ik ben ook zo enthousiast. Wanneer er zich weer iets bijzonders voordoet zal ik jullie hiervan zeker op de hoogte brengen. Ik voel, mede door alle technische mogelijkheden misschien, geen gemis. Heb contact met vele van jullie en dan is het fijn iets van het thuisfront te horen, toch voel het hier alsof ik er al jaren ben, ondanks de taal zijn er geen beperkingen en wordt ik als vanzelfsprekend opgenomen in het dorp.
Tot mijn volgende verhaal!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Het gevolg was wel, na het lezen van alle lieve woorden,ik geen oog dicht deed. Zaterdag had ik best een pittige dag, veel tranen, van geluk en verdriet. Het lag allemaal dicht bij elkaar.Ik heb na een voorlopig laatste zoen hem om 18.00 afgezet op Lisboa Aeroporto. Ja en toen begon mijn reis, droom alleen echt.
Ik werd 's morgens wakker met een ongelovig vredig gevoel. Het voelde echt heerlijk.Ondanks dat ik wakker had gelegen, voelde ik me uitgerust. Het besef dat ik hier echt ben gebleven daalde neer. Altijd na een vakantie wanneer we weer richting vliegveld gingen en ik wist dat ik Portugal weer ging verlaten, voelde ik me onrustig en verdrietig. Nu was ik hier en mag ik blijven, hoef nergens heen. Home sweet home.
In de afgelopen week heb ik veel mensen ontmoet. ik ga dagelijks naar het plaatselijke buurthuis voor een kopje sterke koffie. Hier komen veel vrouwen en mannen bij elkaar, socialiseren. En dat doe ik dus ook. Ik luister naar de verhalen, steek er af en toe een woord van op en probeer te antwoorden wanneer ze me wat vragen. Ze vinden et prachtig dat ik hun dorp zo prettig vind. Af en toe ga ik met opa Ribeiro naar oma en dan spelen we een potje of tien domino. Geen gewone domino, ik kocht domino met afbeeldingen van fruit. Oma kan zo oefenen de juiste woorden bij het juiste fruit uit te spreken en ik leer de verschillende soorten fruit. Zo ben ik een beetje bezig met de dagbesteding van oma. We hebben het al met z’n vieren gespeeld, opa, oma een medebewoonster en ik. In het verpleegtehuis is er minder tijd voor activiteiten met de ouderen of ze zijn dat niet gewend. Er worden wel dagjes uit georganiseerd en ik ben er ook een accordeonist tegen gekomen. Verder zitten de mensen veel op een stoel te slapen, tv te kijken en iedere middag wordt de rozenkrans gebeden. Daar hebben opa en oma niets mee en dus gaan we nu een spelletje spelen.
Mijn dagprogramma begint al vorm te krijgen. Ik werk niet en eerlijk gezegd bevalt me dat tot nu toe prima. Zo denk je in oktober dat het in orde is en vervolgens heb je dan toch de taalbarrière. En ik begrijp dat ook wel. Werk en taal zijn best ingewikkelde dingen. Ik kan me inschrijven bij het arbeidsbureau en dan een baan zoeken, ook zou ik hier een Portugese cursus kunnen volgen. Maar zoals het nu gaat, voelt het prima aan. Ik kom rustig in het ritme van de Portugees en begin me te onthaasten. In het begin dacht ik, ik wil werken nu en mijn dagen wil ik gevuld hebben, gepland, structuur. Iets in me zei me dat ik dat helemaal niet wilde. Eerst de taal rustig eigen maken en deze maand gebruiken om te oriënteren. Wel inschrijven en verder niets. En dan de dingen op zijn beloop laten en zien wat zich aandient.
En dat is wat ik doe ik volg de stem in mij. Wandel veel, begeef me onder de mensen, tuinier af en toe, studeer, lees en mediteer iedere dag en langzaam aan komt er rust in me, inzicht en wordt mijn hoofd steeds leger, ruimte maken voor nieuwe dingen. Echt lekker.
Toen ik werd uitgenodigd om carnaval te komen vieren, heb ik kleding gekocht, Hollands outfit en ben gisterenavond naar het feest gegaan. Kom je daar ben je van ons clubje vrouwen bijna de enige die zich heeft verkleed. Werd toch echt aangekondigd op de aanplakbiljetten en gezegd door de mensen hier; verkleed. Afijn ik was gelukkig niet de enige dus en ach wie kent me nou. Ze vonden me outfit geweldig en ik heb me kostelijk vermaakt. Een select groepje danst de hele tijd, waaronder ik, een aantal danst zo af en toe en het grote publieksaantal staat vanaf de kant toe te kijken. Heel bijzonder. Het was een grote zaal met dj, discolampen, serpentine en confetti, maar geen drank???? Binnen. Alleen voor aan de bar kon je drank kopen en daar opdrinken. Later zag ik een paar mannen een klein flesje bier drinken terwijl ze dansten. Vrouwen heb ik niets zien drinken. En ja om de prijs hoef je het niet te laten, 0.30 euro voor een behoorlijk glas wijn, je zou er best dronken van kunnen worden. Nee ik heb het netjes bij één wijntje gehouden. Het feest begon om 22.00 uur en om 00.30 u was ik weer thuis met de volgende afspraak, maandagmiddag carnaval vieren in Torres Vedras. Dat is dus morgen en ik ben benieuwd.
Vandaag ga ik eens naar het strand en naar de zee kijken. Het is net als iedere dag tot nog toe stralend weer en zonovergoten met temperaturen ronde de twintig graden in de zon en uit de wind. Die kan nog wel eens fris/koud aanvoelen. Ik zet me er toe om af en toe binnen te blijven want ik heb de neiging steeds in de zon te gaan zitten met het idee dat het morgen weer bewolkt is en het er van mag nemen. Hier is dat dus anders, gewoon normaal, mooi weer nu en morgen en dus gewoon je werk doen. Ze vinden wel dat ik een lekker kleurtje heb en het val mij op dat de vrouwen hier erg wit/grauw zien. Er zit ook niemand eens lekker buiten, altijd binnen bezig met weet ik wat.
Nou lieve lezers, een heel verhaal, ik ben ook zo enthousiast. Wanneer er zich weer iets bijzonders voordoet zal ik jullie hiervan zeker op de hoogte brengen. Ik voel, mede door alle technische mogelijkheden misschien, geen gemis. Heb contact met vele van jullie en dan is het fijn iets van het thuisfront te horen, toch voel het hier alsof ik er al jaren ben, ondanks de taal zijn er geen beperkingen en wordt ik als vanzelfsprekend opgenomen in het dorp.
Tot mijn volgende verhaal!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
19 Februari 2012 - 10:50
K.B.:
Wat een heerlijk verhaal, ik voel helemaal met je mee, vlek -
19 Februari 2012 - 10:51
Jeroen:
Klinkt heerlijk relaxed en veel beter dan in dit gehaaste landje! Geniet er maar lekker van en ik kijk uit naar het volgende verhaal. Vlek van mij -
19 Februari 2012 - 12:30
Lia:
Klint goed Jacq,
Mooi dat je je nu zo thuis voelt in het land waar je van droomde.
Bijzonder om je verhaal te volgen.
Heer lijk om zo te genieten van het moment en alles wat aan dient.
-
19 Februari 2012 - 13:42
Joke Bakker:
Hallo Jacqueline
Wat een fantastisch verhaal, je bent nu al in je element. Goed dat je zo naar je gevoel luistert, blijf dat vooral doen.
Ik zou graag je vaste adres willen hebben. Jan en Joke zijn n.m.l nog in Portugal en willen je misschien op komen zoeken, als hun dat lukt, in verband met tijd en afstand. Het gaat je goed verder en wij blijven je volgen. Liefs van ons Joke en Cees -
19 Februari 2012 - 17:33
Anneke:
Hoi Jacqie, nou wij hoeven ons om jou geen zorgen te maken dat is duidelijk:) En wat heerlijk dat je je er al zo thuis voelt. Veel succes met alles en we blijven je volgen. Groetjes van ons -
19 Februari 2012 - 20:43
Agaath En Arie:
Heel fijn dat je zo kunt aclamatiseren.Wij gaan morgen met Joke en Cees een paar dagen naar het Sauerland en wie weet kunnen we daar wat langlaufen.Verder verlangen wij ook wel weer naar hogere temperaturen want ik (arie) houd meer van de zomer dan van de winter. Liefs en groetjes van ons. -
19 Februari 2012 - 21:05
Stef En Ellen:
Uhm, dat carnaval vieren klinkt wel heel gezellig. Vooral met die prijzen voor een drankje!
Veel plezier nog verder, het is fijn om te lezen dat het goed gaat... -
20 Februari 2012 - 12:30
Cas:
Ola Jacqueline que é bela história.
Fijn om te weten, dat je geniet.
We blijven je volgen!
com amor. Até a vista
-
21 Februari 2012 - 16:19
Lesley:
Wat heerlijk Jacq!! Vooral lekker blijven genieten en flink onthaasten!! Je hebt zo hard gewerkt, dat je nu alle tijd moet nemen om tot rust te komen, te settelen en te relaxen!! Ik ben benieuwd naar je volgende avontuurlijke verhaal!! Liefs Les -
27 Februari 2012 - 15:17
Mireille Nizou:
Lieve Jacqueline,
We zijn heel blij te lezen dat het goed met je gaat, het is ook heel leuk om je avontuur te volgen via je blog.
Goed van je om eerst lekker te ontspannen, rustig te acclimatiseren. Leef je droom!
De buurvrouwen, Angela, Myriam en Nicole wisten niet dat je al weg was en vonden het jammer dat ze geen afscheid hadden genomen van je. Mag ik ze je blog doorgeven?
Lieve Jacqueline, leef je droom en geniet! Je hebt de durf gehad om het werkelijkheid te maken.
Lieve groetjes van Paul, Yannou, Nevena en Mireille. -
27 Februari 2012 - 17:53
Jacqueline:
Ja hoor Mireille, je mag ze natuurlijk dit blog doorgeven. En ach, afscheid nemen kan altijd nog en zal ook wel gebeuren t.z.t. -
23 Maart 2012 - 19:55
Yvonne:
Hoi Jacq, zo te lezen gaat het goed met je. Je voelt je er lekker thuis. Spelletje hier en een feestje daar, wijntje erbij. Klinkt gezellig hoor.
Hier is het ook prima. Aardig wat zonners want ze willen nu allemaal weer een kleurtje op de benen nu het weer een beetje mooier wordt.
Je hebt nog heel wat dagen te gaan dus ik lees vast nog wel een keer iets van je.
Groetjes yvonne xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
