Een nieuwe natte maand

Een nieuwe natte maand,

Er is inmiddels alweer ruim een maand verstreken, de tijd gaat zo snel. Het is alweer mei, een maand vol bloesem en prachtig bloeiende bloemen, heerlijke geuren, april, ligt alweer achter me. Inmiddels zijn hier alle bomen en struiken fris groen en doen de vruchten hun best om zich te ontwikkelen tot volwaardige stukken fruit. Perziken, abrikozen, pruimen, vijgen, peren, appels en natuurlijk het aller belangrijkste hier de druiven. En dat alles in mijn tuin en die van opa , mijn lieve buurman. Het is echt zo mooi om te zien hoe alles groeit en bloeit.
Langzaam woorden de grote heuvels achter mijn huis groener en groener. En het kan ook niet anders want er is in april en ook nu nog in mei al heel veel regen gevallen. De wet van aantrekking is hier duidelijk aanwezig, eigenlijk kun je nu zien hoe gedachtekracht werkt.

Het heeft hier sinds november niet meer geregend en zolang ik hier ben hoor ik niet anders van alle mensen en op het nieuws dat het land te droog is, dat alle oogsten verloren dreigen te gaan als het niet gaat regen. Deze terechte klaagzang, het is namelijk hun leven, inkomsten was echt een energie die het hele land beïnvloedde. En in april kwam dat waar ze maanden om gevraagd hadden, regen, regen en nog eens regen. Normaal negen dagen in april en nu bijna de hele maand. En ook mei is nat begonnen. Nu hoor je de mensen zeggen dat dit ook weer niet normaal is, te veel regen, te koud voor deze tijd. En toch merk je dat ze zich hier meer bij neerleggen, stiekem wel blij zijn, er is straks voldoende groente, fruit, aardappelen en wijn om te gebruiken en te verkopen. En ach met die zon komt het altijd wel goed, want ja Portugal is het Europese land met de meeste zonuren.

En zelfs ik, die in Holland zo naar warmte snakte en regen en kou het minst van alles waardeerde, ben blij met de regen. Alle dagen zon is heerlijk en mijn lichaam kan er ook alleen maar van genieten en toch is het wel erg wennen. Ten eerste het idee dat het morgen weer over is dus iedere minuut even pakken en ook mijn hoofd, die volgens mij een kleine zonnesteek heeft opgelopen is nu wel blij met wat afkoeling.
Daarnaast kan ik zo meevoelen met deze mensen om me heen, die zo afhankelijk zijn van het klimaat. Ik ben gewoon blij voor hun en ik ben iedere dag blij dat ik hier ben.

Begin april kwam oma onverwachts in het ziekenhuis te liggen. Met pijn op haar borst en een ademhaling, die haar veel inspanning kostte. Ik heb haar toen iedere dag met opa samen bezocht en heb het ziekenhuiswezen van dichtbij mee mogen maken. Het was een klein ziekenhuis in een dorp hier vlakbij, een dependance van het grote in Torres Vedras en hier komen alleen mensen met longproblemen. Het ziekenhuis is meer dan honderd jaar oud en ik had soms het iedee dat ik in de jaren 50 was terecht gekomen. De vloer was van hout waardoor ieder geluid dubbel zo hard klonk. En geluiden waren er, want de wanden tussen de zalen waren open. Je hoorde dus alles, gesprekken, gesnurk, hoesten, gegil en nog meer geluiden die ik jullie bespaar. Echt ongelofelijk en er lagen ernstig zieken mensen, die met geen mogelijkheid konden slapen, niemand eigenlijk. Ook oma had in die tien dagen haast geen oog dicht gedaan, daar knap je ook niet lekker van op.
Bij binnenkomst meldde we ons bij de receptie en kregen twee kaartjes voor bed 12. Wanneer er maar één kaartje was betekende dat dat oma al iemand op bezoek had en er dus nog maar één ander bij mocht. Dus ging opa en wachtte ik in de wachtruimte. En dit telde voor iedere patiënt, heel duidelijk werden hier grenzen en regels aangegeven.
Daar oma nogal overhaast was vertrokken bleek ze niets van toilet artikelen bij zich te hebben. Na drie dagen zag ik iets van mondwater op haar kastje staan en ze zei dat dt niet veel hielp. Toen ik haar vroeg naar haar tandenborstel had ze die niet. Ik heb haar gebit toen maar onder de kraan zo goed mogelijk afgespoeld en de volgende dag alle spullen meegenomen. Haar wenkbrauwen en verdere gezichtsbeharing weggehaald, lekker gezicht en handen gemasseerd en ingesmeerd en gebit weer lekker fris gepoetst. Daar knapte ze wel van op, al bleef ze natuurlijk doodmoe. Ook de paasdagen heb ik dus grotendeels in het ziekenhuis doorgebracht. Na tien dagen, ik was alleen op visite, kwam er ineens een medewerkster van het bejaardenhuis waar oma woont, met een rolstoel. Oma mocht naar huis. Zo vanuit haar bed met een vest en omslagdoek, hup in de rolstoel. Spullen in een tas en de ambulance in en weg…… Ik heb echt in mijn eigen auto nog even nagezeten om dit nog een keer te beseffen. Ik kwam thuis en vertelde opa dat oma uit het ziekenhuis werd opgehaald en hij wist dat ook niet. Hij zou morgen wel gebeld worden door de directrice van het bejaardenhuis. Van dit soort gebeurtenissen raak ik nog weleens van de kaart. Ik kan niet eens duidelijk aan geven wat me nu precies zo trikkert, ik weet alleen wel dat als wij hier voor de ouderen gaan zorgen, ik dat anders zal gaan doen. Oma krijgt nu ieder dag extra zuurstof en dat gaat zo’n drie maanden duren. De familie krijgt tot op de dag van vandaag weinig antwoord op de vraag wat oma nu eigenlijk mankeert. Longfoto’s en alle onderzoeken waren goed, dus waarom zuurstof, geen idee. We kunnen haar hierdoor een dagje thuis niet geven.


Half April waren Ronald en Jeroen hier, heel gezellig. Het weer nodigde uit om te toeren, wandelen en in Lissabon het grootste zeeaquarium van europa te bezoeken. Het waren heerlijke dagen, Jeroen ging na 3 dagen weer weg en Ronald bleef er nog vier. We hebben weer veel mooie plekjes van Portugal ontdekt.


Eind april hadden we hier in het dorp een stierenvecht festijn. Eigenlijk was het meer een spel tussen een jonge stier en een aantal jonge knullen. Het ging er wel wild aan toe en was erg leuk. Ik schrok wel iedere keer als de stier heel dichtbij kwam en één van de jongens tussen zijn horens dreigde te nemen. Die sprongen dan als een haas op of over het dranghek en de stier hield net voor het hel halt. Ik heb wel een paar gilletjes gegeven, tot hevig gelach van mijn vrienden hier, die nergens van opschrokken en ieder gesprek gewoon voortzette. Het was een drukte van jewelste. Er stonden oude broodovens die met hout en kruiden takken werden opgestookt en waar heerlijk brood met chorizo worst en ander vlees erin,werd gebakken. En dan kreeg je zo’n brood, half stokbrood alleen iets breder, voor €1,30 en dan een wijntje voor €0,60 en je hebt een maaltijd op. Het is gewoon ontroerend om te zien hoe hard de plaatselijke bewoners van dit dorp werken om dingen te organiseren en zo voor hun clubhuis weer geld verdienen. De entree was €2,00 en er kwamen mensen van de verschillende dorpen uit de omgeving. Volgens mij hebben ze een prima omzet en dat lees ik wel weer in de club. Want alles wordt openbaar gemaakt. De maanduitgaven en inkomsten waarvoor en waarvan worden op het prikbord gehangen, na de maandelijkse vergadering.


Afgelopen weekend ben ik voor twee dagen naar de Algarve geweest met een busreis. Het was een gezellige boel, vermoeiend omdat ik echt de hele dag Portugees spreek en dus veel nadenk hoe en welke woorden je gebruikt, maar na een poosje gaat dat vanzelf en na een paar wijntjes rollen de woorden gewoon uit je mond. Omdat ik vele jaren al in de Algarve kom, kende ik iedere plek, dorp, bezienswaardigheid waar we naartoe gingen. Zelfs het hotel waar we overnachtten kende ik. Uiteindelijk was ik de gids voor een groepje van vijf mensen, waar ik het meest mee optrok. Zaterdagavond hadden we een accordeon avond met diner en fado zanger. Zondag een rond toer en weer terug naar hotel voor een lunch met een feest er achter aan. En feesten, eten en drinken dat kunnen de Portugezen wel. Feest van na de lunch bleek een doopfeest te zijn van andere mensen en ach wat maakt het uit, schuif maar aan en samen plezier maken. Echt top deze mentaliteit.

A.s. zaterdag ga ik weer met de bus mee naar Fátima, bedevaartplaats van Portugal. Nu gaan er veel vrouwen uit het dorp mee, dus dat wordt wel weer een hoop lol. En dat heb ik hier veel. Ze houden je ook echt in de gaten. Vragen me overal mee naartoe, wandel veel met anderen en wordt hier steeds meer eigen. De plannen voor ons project worden deze week weer verder uitgewerkt. Spullen bij de Hartekamp worden bekeken en we gaan ons buigen over de mogelijkheid om de materialen naar Portugal te kunnen brengen. Mocht iemand ons hierbij kunnen helpen graag. Voor het project is er besloten voor nieuwbouw te gaan, het land is bekeken en groot genoeg bevonden. Architect gevonden en nu tekeningen maken.
Het neemt nu wel langer tijd in beslag dan alleen een verbouwing en ik heb toegezegd hier te zijn om dingen in de gaten te houden. Ik ga in juni een paar weken naar Nederland om vervolgens in juli weer terug te gaan naar Portugal. Op het moment ben ik net als de 15,3% Portugezen werkeloos en probeer als ik terug kom hier iets meer werk van te maken. Er zijn genoeg vacatures en ik sta ingeschreven bij arbeidsbureau, daarnaast is er in de vakantietijd wel werk als de Portugezen vrij zijn. Ik ga het zien en laat me meenemen met de stroom. Ik ga in ieder geval meehelpen vanaf half augustus met het plukken van al het fruit, dat schijnt een happening en een oergezellige tijd te zijn. En dat kan ik me heel goed voorstellen.

Ik kom dus even terug na mijn vier maanden, voor onze verjaardagen en het afscheid van Martijn onze jongste kanjer, die voor een jaar naar Frankrijk gaat, werken als au pair. Zit hij straks wel iets dichter bij me in de buurt. Daarna ga ik weer naar dit heerlijke land, dorp, mensen en leven, wat voor mij zo natuurlijk aanvoelt, dat Nederland bijna buitenland lijkt.

Ik heb er weer een heel epistel van gemaakt en hoop dat jullie het met plezier lezen. Iets voelen en ervaren van wat ik hier allemaal meemaak en doe. Mijn volgende blog zal waarschijnlijk zijn nadat ik weer in Nederland ben geweest, tenzij ik hier weer iets heel bijzonders of belangrijks te melden heb.


Veel liefs van mij en tot de volgende keer.


Até poxima vez, beijinhos, Jacqueline.